یاس و سیب
شعری از اوایل. نه در خور بزرگی مخاطبش که در خور توان ناچیز گوینده.
زندان جان شده این جسم ناشکیب
پر کــرده روح مرا نغمـــه‌ای عـجـیــب
آزاد بـــــودم و با یــک نگــاه تو
زنجیری‌ات شده‌ام ایهاالحبیب
تنها نه من، که جهــــانی اسیــر توست
مضطر شده همه هستی، متی تجیب؟
غربـــت ز نــــام تو معنـــا گرفته است
حال این تو، این دل یک عاشق غریب
آقا، مرا به طــــــواف دلــت بخـــوان
تا کی بمانم از این شور بی‌نصیب؟
آخـر شبـی به بهشــت تـو می‌رسـم
آنجا که پر شده از عطر یاس و سیب
مصطفا پنج شنبه 92/8/16 |
نظر
